Dag 38 en 39

Hey lieve mensen!!!


Donderdagochtend, mijn nieuwe buren waren een pain in the ass (sorry voor het taalgebruik). Gelukkig bleven ze maar een paar nachten. Het waren Japanners of zo. Om 6.30 uur werd ik al wakker omdat een van hun stond over te geven in hun kamer, tenminste zo klonk het. Viel ik eindelijk weer ik slaap, werd ik wakker van hard geklets en muziek een kwartier later, zaten ze met zijn 10-en buiten op hun veranda. Ik ram kwaad, hallo het is 6.45 uur ’s morgens. Ik schreeuwde vanuit mijn bed, maar ze hoorden me helaas niet. Ik opgestaan, of ze aub wat zachter wilden doen, want ik moet werken en ik wil graag nog wat slapen (Ja mam, ik ben netjes gebleven ;)). Maar toch wel heel irritant als je pas rond half 3 ligt te slapen!
Daarna nog tot 10.00 uur geslapen, ontbeten, en weer wat gaan slapen :P.
Eerder dan normaal op donderdag naar de yayasan gegaan. Geven normaal groep D alleen les op donderdag om 15.00 uur, maar we moesten natuurlijk ook nog oefenen met groep C voor Sleeping Beauty, want dat was niet gelukt de dag ervoor. Om 14.00 uur dus naar de yayasan. Eerst gevraagd waarom we die maandag eerder naar de yayasan waren terug gegaan. Het was toen niet heel leuk geweest om te oefenen, en na het oefenen zijn we toen meteen teruggegaan naar de yayasan, terwijl we normaal nog even wat wandelen of spelen met ze. Een paar meiden konden we benoemen waarom. We hebben ze toen uitgelegd dat het voor hen, maar ook voor ons niet leuk is als er niet serieus geoefend wordt. Ik denk dat ze het wel begrepen, want het ging daarna heel goed. Het is ook niet zo dat ze geen plezier mogen hebben, dat hebben ze echt wel, maar er is een tijd voor gekkigheid en een tijd voor iets meer serieusheid. Zelf weet ik dat ook niet altijd :P……… Dit keer was overigens de verteller er niet, dus bood ik aan om deze rol te vervullen.
Na dit uur te hebben geoefend, was het tijd om les te geven aan groep D, onze filmklas. Die dag hebben de kinderen de 1e scene geschreven. Een erg goede mag ik wel zeggen. Erg leuk om te zien wat ze verzinnen. Als de film klaar is, mogen alle liefhebbers hem natuurlijk komen kijken als ik terug ben ;).
Op de terugweg hadden Joerie en ik al een beetje trek, dus besloten we om wat satay te kopen op straat. Er is een hele goede en bekende op de weg terug, waarvan we ook weten dat er meerdere mensen vaker kopen, dus daar kochten we de satay. Erg enak (lekker)!
Terug bij Teba House aten we het op. Ondertussen waren Gede en Ketut bezig om de kerstverlichting op te hangen. Op een erg gammele ladder, dus best eng om te zien. Ik heb ook maar een beetje geholpen, want ik ben hier het grootst en heb de langste armen :P. De vader en moeder (Ketut en Ayu) van Agus waren ook aan het helpen, nou ja, directions aan het geven. Het moest wel 3 keer opnieuw, maar ja, hihi.
Toen het eenmaal hing zat ik op de grond voor mijn kamer met Ayu samen te genieten van de lampjes en een beetje te kerstliedjes te zingen, dat was wel grappig.
Daarna snel douchen, want Denise zou me komen ophalen. Ze wilde graag naar een bepaalde kledingwinkel hier, omdat ze iets voor haar vriend Wouter wilde kopen. Uiteindelijk heeft zij niets gevonden, maar ik ging weg met 2 nieuwe truitjes en een nieuwe beurs. WOEPS, hihi!! Wel van Ripcurl, dus dan mag het ;), en totaal niet duur.
Daarna hebben Denise en ik sushi gehaald en zijn we samen met Janti op mijn veranda de film The Notebook gaan kijken. Had ik, tot mijn grote schande, nog niet gezien. Erg goede film wel! Toen de film bijna afgelopen was, kwamen Mogli en Michelle nog even langs. Toen hebben we na de film nog een stukje van de film die ik gekocht heb gekeken. Dit is een film over de kecak firedance die we hier hebben gezien. Iedereen vond het dom, behalve Mogli en ik, hihi. Ik vind het wel gaaf om ook aan jullie te laten zien. Daarna nog wat foto’s laten zien van mijn familie, daar was Michelle wel nieuwsgierig naar. Vond het zelf ook wel leuk om even te zien.
Toen ging opeens iedereen tegelijk weg en was ik helemaal alleen. Dat was heel raar eigenlijk en ik voelde me op dat moment wel even alleen. Maar ik had mijn kerstlampjes en een lekker kopje thee, en als klap op de vuurpijl heb ik lekker even met Tom gebeld. Heerlijk voor het slapen gaan!

Vrijdagochtend werd ik weer gewekt door mijn ‘leuke’ buren. Om 8.30 uur. Toen ben ik maar opgestaan en met Gede en Komang (de jongens van Teba House) gaan praten en flauwekullen. Altijd een leuke bezigheid. Gelukkig vertrokken mijn buren ook, dus ik heb ze ‘vriendelijk’ uitgezwaaid ;), dada.
Toen zij weg waren heb ik lekker rustig aan gedaan. Mijn foto’s op de laptop gezet, ontbeten. Rond 12.30 uur moesten Joerie en ik naar de Bintang supermarkt voor wat props te kopen voor de filmles. We moesten ook nog wat printen voor de les, dus konden we dit mooi in een weg doen. Daarna ook maar even geluncht in een leuke warung met een heel mooi uitzicht op een rijstveld.
Aangekomen bij de yayasan moesten er eerst een aantal props geknutseld worden, zoals de kronen. We hadden ook 2 zwaarden gekocht voor de goede en de slechte, die waren erg in trek bij alle kinderen. Iedereen wilde die wel even vasthouden, erg grappig. Daarna zijn we een locatie gaan zoeken voor de 1e scene. We wilden dit zoveel mogelijk aan de kinderen over laten, het is ten slotte hun film. Maar ze wisten wel een goede plek. Ze hadden bij het bedenken van de scene niet gedacht aan de dialogen, en wij eigenlijk ook niet, dus het was een beetje improviseren en we besloten om de eerste scene gewoon uit te beelden en er dan een verteller onder te plaatsen bij het monteren. Natuurlijk ook ingesproken door een van de kinderen. Het verschil tussen elk individu was nu goed te zien. Een paar kinderen ‘acteerden’ echt en anderen vonden het toch nog wel een beetje onwennig, wat natuurlijk heel begrijpelijk is. Een paar dingen moesten een paar keer opnieuw omdat er iemand in lachen uitbarstte, maar het bleef wel leuk, het was niet vervelend. De kinderen leken het ook er leuk te vinden, hetgeen natuurlijk het belangrijkste is. Na scene 1 te hebben gefilmd was de tijd eigenlijk al weer om, maar we zijn nog iets langer gebleven om ze nog even wat relax tijd te gunnen. Ze vroegen ons zelfs om mee te doen met een paar spellen. Joerie met de jongens met voetballen, ik met de meiden. Erg grappig om te zien dat dat toch wel hetzelfde is als bij ons op die leeftijd. Ook echt meidenspelletjes. Ik snapte er natuurlijk niets van want het was in bahasa indonesia, maar wel leuk dat ze me er toch in probeerden te betrekken.
Terug bij Teba House wat gekletst met iedereen hier en toen de douche in.
Joerie ging weg, dus ik was alleen, maar ik vermaak me prima hier. Ik klets wat met iedereen en bekijk me de situaties en oplossingen bali-style. Zo was er die dag achterom bij de buren een super groot fitnessapparaat aangekomen, in elkaar gezet en al. Probeer die maar eens door de poort te krijgen. dat lukt niet. Iedereen helpt elkaar dan en uiteindelijk met een stuk of 8 man hebben ze hem over de muur heen getild. Erg interessant om dit te zien.
Daarna was het weer tijd om te gaan eten, dit keer met Michelle, Mogli, Joerie, Lisa (een Fins meisje die Joerie had ontmoet) en Finn, mijn buurmeisje. We hadden maar 2 bikes ter beschikking, dus 3 man per bike. Schrik niet, dit is hier echt de normaalste zaak van de wereld. Hier zie je letterlijk hele gezinnen op een bike, vader, moeder en 2 kinderen. Echt heel raar om te zien wel, maar ja, als dit je enige transportmiddel is, heb je geen keus hè. Vlak voordat het eten kwam belde papa me nog even op. Dat vond ik erg fijn!
Na het eten zijn we met zijn allen naar een locaal cafeetje gegaan, waar reggae was door de band van Koem. Hij en Joerie hadden eerder al eens gepraat en Joerie had verteld dat hij rapt, dus vroeg hij hem om mee op te treden. Erg leuk, maar was in Nederlands dus of iemand begreep wat hij zei…. Maar de hele zaal was enthousiast, dus dat was erg leuk. Ik heb alles gefilmd en had een lamme arm erna.
Om 12 uur was ik thuis en heb ik nog even met Tom gebeld. Toen kon ik weer lekker slapen ;).

Voor nu weer tot ziens, ik weet dat ik 3 weken achter lig met mijn verslagen, mijn verontschuldigingen hiervoor.

Dikke cium (kus), Kristi