Dag 24, 25, 26, 27 en 28

Hey lieve allemaal!!!


Zie je maar wat ik voor jullie over heb. Het vorige verslagje heb ik getypt donderdagochtend, terwijl Joerie naar het zwembad was ;). Het was een moeilijke keuze, maar ik koos er toch voor om het verslag te typen. Nee hoor, grapje, ik doe dit typen ook voor mezelf!
Toen Joerie terug kwam, was ik ook net klaar met typen. Ik had tussendoor namelijk ook (ofcourse) nog gekletst met de mensen hier van Teba House. Zo leuk een praatje maken met locals. Ik hou er echt van! Ze zijn zo gastvrij hier en natuurlijk is dat ook een beetje eigenbelang, maar het is wel heel oprecht. Dat vind ik echt geweldig!
Toen vertrokken we richting de yayasan, maar we moesten eigenlijk wel nog echt even lunchen. Dus dachten we; poging nummer twee voor de springrolls bij de warung in de straat van de yayasan. Die waren toen heel lekker, maar moesten we super snel opeten. Deze keer was het niet veel beter, woeps. Het duurde ook dit keer erg lang voor het klaar was, dus toen het kwam moesten we eigenlijk al in de yayasan zijn. Geen geslaagde poging 2 dus. Neemt niet weg dat het wel echt goddelijk was om te eten ;)!
Toen we ongeveer 10 minuten te laat aankwamen bij de yayasan bleek dat er van onze groep D (voor de filmles) maar 2 kinderen waren komen opdagen. Ze hebben hier dus blijkbaar allemaal (de oudere kinderen) een soort proefwerkweek achtig iets, dus de meeste kinderen blijven dan thuis om te studeren. Aangezien we voor deze les gepland hadden om de karakters te gaan koppelen aan elkaar, was het een beetje vervelend natuurlijk, want zo kun je dit niet gaan doen. Daar hebben we toch het gros voor nodig. Janti had vrij genomen die dag, dus groep C zat blijkbaar zonder leraar. Dus besloten Joerie en ik om de groepen samen te voegen en met zijn allen iets leuks en ontspannends te doen. We vroegen de kinderen wat ze wilden en ze wilden graag hangman/ galgje spelen. Dit was echt super leuk weer en de meeste kinderen zijn er ook heel goed in. Ze (en wij) hadden echt lol, en het was een welkome afleiding van hun proefwerken. De tijd vloog ook echt voorbij, voor we het wisten was het alweer tijd. Op een gegeven moment zei ik namelijk tegen Joerie dat het misschien verstandig was om na dit woord nog even met ze naar buiten te gaan, want ze begonnen erg druk te worden. Joerie zei toen dat de les nog maar 5 minuten duurde, dus dat dat geen zin meer had. Echt raar, hoe snel dat soms kan gaan.
Terug bij Teba House heb ik een heerlijke douche genomen. Deze hele week is het echt nog benauwder dan daarvoor. Ik wee niet waarom, maar zelfs de locals vinden het erg warm. Dus na het werk even douchen is dan een heerlijke afkoeling.
We wilden die avond ook weer es iets luxer uit eten gaan, dus we besloten naar Nomad te gaan. Daar hadden we met Michelle al eens gegeten, toen had ik tapas. Joerie had toen een soort spiezen die er ook wel heel lekker uitzagen toen, dus die hebben we beiden nu genomen. Heerlijk!!! Ik kreeg het alleen niet helemaal op. Het laatste stukje vlees moest ik helaas afgeven, anders was ik misselijk geworden, wat ook zonde zou zijn geweest. De vorige keer daar zaten we aan een gewoon tafeltje, maar nu waren we aan de andere kant gaan zitten, waar je op kussens zit aan een laag tafeltje. Ook niet verkeerd! Lekker lounchen terwijl je heerlijk eet.
Joerie had ondertussen een sms gekregen van Mogli of hij mee wilde gaan naar Kuta om uit te gaan. Daar zegt Joerie natuurlijk geen nee tegen ;), dus na het eten ging hij zich omkleden etc. Ik heb de hele avond heerlijk buiten zitten lezen tot 1.30 uur. Het is hier ’s avonds / ‘s nachts zo lekker koel, dus dan vind ik het heerlijk om buiten te zitten. Ik ben wel alweer op de helft van mijn 3e boek, das minder. Het lezen gaat hier zo snel. Daarna lekker gaan slapen.

Tegenwoordig word ik hier dus minimaal een uur voordat de wekker gaat wakker. Ik weet niet waarom, maar het is zo. Ik ben dan ook klaarwakker en kan echt niet meer slapen, dus ik kan dan net zo goed opstaan. Ook vrijdagochtend was het zo. Ik had de wekker om 10.00 uur gezet, maar om 9 uur was ik al op. Dat vind ik op zich niet zo heel erg, maar ik heb het idee dat ik dan ’s middags wel weer wat moe begin te worden en dat is minder. Maar blijven liggen is ook geen optie, dus ik maak er maar het beste van. Dus totdat Joerie op was, kletste ik wat met de mensen hier van Teba House en maakte ik wat flauwekul, wat voor mij natuurlijk normaal is :P. Daarna waren ik, Ketut en Gede (zo schrijf je zijn naam dus blijkbaar, sorry voor de misleidende informatie ;)) aan het kletsen met een paar andere gasten, ook 2 jongens van onze leeftijd ongeveer, en die wilden dus blijkbaar met mij op de foto. Waarom niet, als zij dat graag willen ;)! Natuurlijk wilden Ketut en Gede ook weer, want die vinden foto’s, en al helemaal met mij (LOL), ook geweldig. Gede vroeg ook gelijk of ik een van onze foto’s wilde laten afdrukken, zodat hij die op zijn kamer kon zetten. Dit hebben we voor Ketut ook al gedaan, dus misschien doe ik dat nog wel.
Daarna onderweg naar de yayasan maar weer even geluncht in de warung waar ze je eten opscheppen met hun handen. Het eten is daar echt vet lekker, goedkoop en het hoeft maar opgeschept te worden, dus je hoeft geen half uur te wachten tot het klaar is.
Bij de yayasan aangekomen, waren er dus weer maar 6 kinderen van onze groep. Dus besloten we om hen te laten kiezen wat ze wilden doen. Ze wilden dus weer galgje doen. Dit keer was het misschien nog we leuker, omdat deze kinderen ook wat ouder zijn, dus kun je onderwerpen als films pakken ofsow. Erg leuk! We hadden voor de les gehoord dat er om 16 uur een optreden zou zijn van de jongste groep, omdat hun lerares Eddy weg zou gaan. Zij is echt heel leuk en ik was erg benieuwd naar hun optreden, dus natuurlijk bleven we om te kijken. Het was hilarisch. Ze hadden zelfgemaakte maskers op van dieren en zongen 3 liedjes die gingen over dieren. Zoals Old Macdonald had a farm, maar dan yayasani had a zoo. En nog 2 andere. Heel schattig! Daarna kreeg iedereen fruit met een beetje ijs en brood er doorheen. Smaakte wel goed!
Terug bij Teba House heerlijk gedoucht en nog wat zitten kletsen.
Daarna zouden we met Michelle niet te laat gaan eten bij een warung waar ze de heerlijkste tempé goreng hebben, een soort vegetarische snack. Heerlijk!! Begon het natuurlijk te regenen, dus de bike was zeikenat op de terugweg, maar we hadden natuurlijk wel even gewacht tot de regen voorbij was. Zo gek zijn we ook weer niet :P.
Terug bij Teba House heb ik nog wat zitten kletsen met mijn nieuwe buurmeisje Finn, een meisje uit Australië. Ketut en Gede waren natuurlijk ook weer van de partij, maar dit is altijd gezellig.
Joerie en Michelle waren om de beurt aant skypen hier bij Teba House en waren ook mee aant kletsen wanneer ze dit niet waren aant doen.
Joerie en Michelle gingen daarna nog wat drinken, dus ik bleef nog wat met Finn kletsen. Ketut kondigde aan dat hij ging slapen, maar toen hij net weg was realiseerde ik me dat ik nog niet wist hoe laat de crematie de volgende dag zou zijn, en hij wist dit, dus ik achter hem aan. Daar ben ik nog heel even tv blijven kijken en toen lekker nar bedje.

Zaterdagochtend was ik gewoon al om 6.30 uur wakker. Niet normaal, maar ik was klaarwakker, dus stond ik maar op. Ik begon dit verslagje te typen buiten, kwam Agus naar me toe (de eigenaar hier van Teba House), dat hij extra voor mij de internet al had aangezet. Lief hè?! Normaal gaat ie namelijk pas om 9 uur aan, en ik had er niet eens om gevraagd. Na het ontbijt rond half 10 liepen we naar voren, omdat Ketut mij dus had verteld dat de crematie om 10 uur zou beginnen. Niet dus! Hij zou beginnen in onze straat, en daar vroegen we het en toen zeiden ze 13 uur. Ach ja, dan nog maar even wat door de straten slenteren en ergens een lekker sapje drinken. Finn was ook mee. Joerie voelde zich die dag niet goed, dus hij ging terug en Finn en ik hebben nog wat gewinkeld.
Om 13 uur gingen we natuurlijk terug voor de crematie. De hele stad loopt voor zoiets uit man. Het schijnt dus dat mensen hier echt 5 jaar voor moeten sparen, want zo’n crematie kost zo’n 200 miljoen roepia, dus 1400 euro. Dat heeft niemand hier, dus daar wordt, als iemand dood gaat, eerst 5 jaar voor gespaard. Het lijk wordt dan gepreserveerd en in huis bewaard. Heel raar! Nee zeggen tegen zo’n crematie kan dus ook niet door het geloof, dus ze hebben niet veel keus. Echt stom eigenlijk, want zo hebben al zo weinig geld. Maar hier geloven ze heilig dat je gecremeerd moet worden na je dood, dus what can you do. Er waren 2 enorme ‘kisten’ gemaakt, een super grote soort koe en gewoon een heel eenvoudige mooie hoge doos of zoiets. Het zag er prachtig uit. Voordat het echter begon kwamen ze ons natuurlijk een sarong proberen te verkopen, maar ik had er wel eigenlijk al een om. Daardoor probeerde ze me eerst een soort band te verkopen, omdat ze hier geloven dat het lichaam uit 2 delen bestaat en dit maakt dit zichtbaar. Toen, door dit verhaal ben ik maar gezwicht en heb zo’n band gekocht voor om je middel. Daarna kwam er nog een vrouw die super mooie sarongs verkocht en die wat ik had, was heel simpel. Toen heb ik echt een super mooie groene (ofcourse) gekocht. Echt een heel mooi stofje.
Daarna begon de ‘optocht’ naar de monky forest cemetary. Met muziek en alles, heel mooi. Joerie was toch ook weer meegelopen, maar is uiteindelijk weer teruggegaan, omdat hij zich zo slecht voelde. Het was wel lief dat de mensen hier zo behulpzaam zijn, want hij was dus in eerste instantie eerst even gaan zitten op een muurtje. De mensen naast hem zagen dat hij niet lekker was, het zweet liep over zijn gezicht, dus die waaide wat wind in zijn gezicht, wat ze dus bij zichzelf ook waren aant doen. Lief toch?!
Het duurde vrij lang voor ze het uiteindelijk aanstaken, want eerst ging de familie nog afscheid nemen en alle offertjes erbij leggen enzo.
Daarna begonnen het aansteken. Gewoon onder de bomen met een soort, nou ik zou bijna zeggen, vlammenwerper. Fuck safety, daar hebben ze hier echt schijt aan, hihi. Maar het ging allemaal prima, hoor.
Daarna ben ik met Finn nog even verder gelopen om wat te winkelen. Zij moest ook nog een gsm hebben, dus die waren we aant zoeken. Gewoon locals gevraagd en die wilden hun eigen natuurlijk wel verkopen, hihi. Toen we net een winkeltje uitkwamen, waar Finn een mooie jurk had gekocht, ging mijn indogsm, Denise. Ik hoorde al meteen dat het niet goed ging, en ze vertelde dus dat ze nu in het ziekenhuis aan het infuus lag, voor vocht. Zij en Janti waren namelijk naar de Gili eilanden voor het weekend. Ze bleek niet te veel te hebben gedronken de avond ervoor, maar wel heel weinig geslapen. Toen ze die ochtend wakker werd, moest ze overgeven, maar er kwam alleen maar schuim uit, heel eng. Ze bleef ook tot de middag overgeven, dus uiteindelijk hebben ze een dokter laten komen en die nam haar meteen mee, omdat ze uitgedroogd was. Niet zo goed dus, maar het gaat nu een stuk beter met haar ;)!
Teug bij Teba House zag ik dat mijn schoudertjes een beetje rood waren, want ik was, net deze dag, zonnebrand vergeten op te doen. Het viel gelukkig nog wel mee, want het deed geen pijn. Gewoon ff lekker douchen en goed insmeren.
Joerie had die middag een pakketje van Sinterklaas ;) ontvangen. Precies op de dag dus ook nog. Zijn ouders hadden hem wat Sinterklaassnoep, een gedicht en een kadootje gestuurd. Erg lief!
Ik was helemaal vergeten dat we die avond ook Sinterklaas zouden vieren, dus ik moest nog 4 gedichtjes schrijven voor het eten en kadootjes halen. WOEPS! Moeilijk ook hoor, rijmen in het engels. Echt heel moeilijk, maar het was gelukt. Erg fijn dat natuurlijk ook weer een powercut was, dus de meeste winkels waren gesloten. Dus maar naar de grote supermarkt, die gelukkig wel open was. Ik kocht voor Michelle een heerlijk haarmasker, voor Joerie een pet (die hij zelf heeft uigezocht :P) en voor Mogli en Pras een eu de cologne spray en iets lekkers voor de wassen. We zouden eigenlijk lootjes hebben getrokken, maar dit was er niet meer van gekomen, dus zeiden Joerie, Michelle en ik dat we gewoon voor iedereen een kleinigheidje zouden kopen en dat de locals in verband met geld gewoon een ding zouden kopen.
Na het snelshoppen gingen we met Mogli en Michelle wat eten bij een pikdonkere warung. Daar heb ik heerlijk spagetti met meatballs gegeten. Jammie, daar had ik echt zin in! Tijdens het eten begon het weer keihard te regenen en onweren. Fijn! Uiteindelijk stopte het gelukkig wel, maar de wegen stonden bijna blank, niet normaal. Een weg op de terugweg zag er echt uit als een rivier. De afvoer was blijkbaar geknapt.
Terug bij Teba House was er bij het pad naar voren een muurtje ingestort door het water, dat zag eruit! De waterafvoer was blijkbaar verstopt en toen heeft het water, want achter het muurtje loopt het op, het muurtje gesloopt. Brony, de huishond hier, sliep dus net achter het muurtje in een bench, maar die is gelukkig met de schrik vrijgekomen. Zijn bench zag eruit, alsof er ik weet niet wat op gevallen was. Echt heel zielig!
Na een tijdje kwam ook Pras en kon de Sinterklaasavond beginnen. Pras had ik pas een keer een paar minuten gezien, dus het was vrij moeilijk om een gedichtje te maken voor hem. Het is me echter toch gelukt om een paar zinnen op papier te zetten. Het snoep van Joerie werd op tafel gezet en natuurlijk mocht wat alcohol ook niet ontbreken ;). Om de beurt pakten we een kadootje met gedichtje uit. Eerst moest je natuurlijk het gedichtje hardop voorlezen. De voor mij geschreven gedichtjes waren erg leuk! En ik heb super leuke kadootjes gekregen. Wat erg schattig was, en wat ik even wilde vermelden, Pras is dus een schilder en dat zie je ook aan hem. Beetje alternatief met lange haren, een local wel. Hij werd bij het gedicht van Michelle wel een beetje emotioneel zag ik. Ik zat naast hem en ik zag gewoon tranen in zijn ogen staan. Echt heel schattig! Hij was vergeten om een gedichtje te schrijven, maar hij was heel dankbaar voor alles, dat zag je aan zijn hele manier van doen. Heel mooi om te zien! Pras had 1 ingepakt kado meegenomen. Voor het echter open gemaakt mocht worden, moesten Michelle, Joerie en ik een nummer van 1 tot 3 kiezen. Uitgepakt bleken er 3 super mooie vogeltjes van hout in te zitten. Heel mooi!! Mogli had voor ons vieren, dus Michelle, Joerie, Pras en mij 1 gedichtje gemaakt. Ook wel lief hoor! Hij had dus maar 1 kadootje gekocht, omdat wij dat hadden gezegd. Toen deden we nummer onder de 10 onder Joerie, Michelle en mij. Ik had het geraden! Het kado was een surfplankje in een houder wat je neem kan zetten ergens, met (ofcourse) dolfijnen erop. Voor mij bestemd dus. Mijn andere kadootjes waren; een mooie lange groene ketting van Joerie en van Michelle een typisch Balinees gevlochten felroze doosje, met daarin een soort stola van heel mooi stof. Super hè!!!
Na deze geweldige avond wilden ze nog uitgaan, maar Joerie was nog steeds niet helemaal lekker en ik was erg moe, dus wij zijn niet meegegaan. Toen bedacht ik me, het was ondertussen 1 uur ’s nachts, dat het in NL nu rond 18 uur was en dat de Sinterklaasavond bij Regina (peettante, zus van mijn pa) vast ook al bezig was. We vieren dit namelijk altijd met de familie van mijn vader, alleen, wist ik, dat mijn pa er niet bij zou zijn dit jaar. Ik dus even naar NL gebeld, naar Regina. Dit werd hartelijk ontvangen! Ik kreeg ook wat goed nieuws nog! Dat ik een nichtje of neefje erbij zou krijgen! Wauw! Goed gedaan Jean en Johanna!
Daarna natuurlijk ook even mijn papsie en mamsie gebeld. Erg fijn om even gesproken weer te hebben. Ik was wel blij dat ik die middag nog wat pulsa (beltegoed) op mijn indokaart had gezet, anders had ik dit niet kunnen doen.
Toen lekker gaan slapen!

Zondag hadden we een lekker luie ochtend. Joerie voelde zich gelukkig ook alweer ietsje beter.
We wilden natuurlijk wel iets gaan doen, dus we vroegen Michelle en Mogli of ze mee wilden naar het strand. Dus wij op naar Sanur naar het strand. Daar lekker de hele middag op een bedje liggen lezen, slapen en om me heen liggen kijken. Heerlijk mensen bekijken! Ik ben toch niet het water ingegaan, want toen Joerie, Michelle en Mogli erin waren, zag ik een hond erin plassen. Dan hoeft het voor mij al niet meer. Maar lekker in de schaduw relaxen was ook heerlijk. Het enige nadeel was de loempia die we hebben gegeten. Was dus van zo’n man met een grote doos en de loempia smaakte nergens naar. Wij alle 3, Joerie, Michelle en ik, hadden meteen daarna last van onze buik. Dat was minder!
Op de terugweg zijn we langs de macdonalds gegaan, omdat Joerie daar zin op had. Ik heb wel wat gegeten, maar mijn buikje deed nog steeds pijn.
Op de terugweg natuurlijk even verdwaald. Het was namelijk al donker en Mogli rijdt als een idioot, dus we waren hem kwijtgeraakt. Maar het is goedgekomen.
Terug bij Teba House zouden Joerie en Michelle nog ergens bij een plaatsje met wifi gaan skypen, maar ik bleef thuis. Ik voelde me niet heel lekker. Ik ben nog even met Gede tv gaan kijken en daarna ben ik gaan slapen.

Maandagochtend voelde ik me slechter na het ontbijt. Niet heel erg, maar ook niet heel lekker. We zijn toen nog even gaan zwemmen in het zwembad, maar er was geen schaduw, dus ik ging al eerder terug dan Joerie. Voelde me niet heel lekker, dus misschien was lopen wel even lekker dan. Langs een winkeltje gekomen waar ik nog een mooi jurkje heb gekocht! Toen ik eenmaal bij Teba House aankwam stond ik te trillen op mijn benen. Voelde me zo slecht. Meteen maar op bed gaan liggen. Mijn buik deed echt super pijn en ik had hoofdpijn. Niet zo fijn! Sakit voelde ik me, ziek! Toen ik langs Agus liep en vertelde dat ik buikpijn had, vroeg hij of hij Yakult moest laten halen. Ik zei nee, maar hij heeft dit toch gedaan. Ik denk dat het toch ook wel een beetje geholpen heeft eigenlijk! Ik ben dus niet gaan werken. Dat vond ik wel echt kut. Denise is wel nog even langsgekomen op ziekenbezoek. Heel lief! Ze had een fles met sap meegenomen en een watermeloen. Echt heel lief! Tegen een uur of 17 kregen we toch wel honger maar ik durfde niet veel te eten. Dus maar een brocolli pesto soepje gegeten. Die was wel echt heel lekker. Daarna weer terug naar Teba House, want ik voelde me nog steeds niet beter, echt vervelend. Ik heb meteen mijn pyjama aangedaan en dacht dan kan ik nu dus even mijn verslagje aftypen. Ik voel me nu wel alweer iets beter moet ik zeggen. Mijn buikje doet al iets minder zeer. Ik ga zo nog even een filmpje kijken en dan lekker slapen!

Tot schrijvens!!

Dikke zoen, Sakit Kristi