Dag 7

Hey allemaal!!

Vandaag zijn we dus begonnen met werken in de Yayasan. Toen we daar echter aankwamen, bleek de groep die wij zouden krijgen (samen met 2 andere, Michelle en Yanti), niet zou komen, want er was een op ander belangrijk persoon op school gekomen, dus de kinderen bleven langer op school. We hebben toen besloten om toch gewoon te blijven en mee te lopen met een ander meisje en andere klas.
Als eerste ging ze hen een aantal Engelse woorden leren. Een aantal kleuren, eigenschappen en grootte. Dit deed ze door rijtjes Engelse woorden op te schrijven, met daarachter het indo-woord. Toen de kinderen deze woordjes hadden overgeschreven, ging ze per kind een dier na en moesten ze dus de kleur, grootte en eigenschappen benoemen van dit dier. Dit ging erg goed en leken de kinderen erg leuk te vinden. Daarna wilde ze dat elk kind zijn dier ging tekenen. Ze vertelde ons dat de kinderen helemaal niet van tekenen houden, maar liever iets deden natekenen of overtrekken. Ze haalde daarom oom vrijwel meteen kleurplaten van de dieren en alle kinderen gingen met hun kleurplaat tegen het raam overtrekken. Wat erg grappig was, een paar kinderen zagen al gauw mijn tongpiercing en vroegen wat dit was. Ze keken er erg vies bij, hahaha. Ik had net het indo-woord voor tong geleerd, dus ik zei lidah.
Na deze ‘les’, ook voor mij hihi, gingen we met de kinderen naar buiten naar een tempel. Daar konden de kinderen lekker wat spelen en klimmen. Onderweg naar de tempel, hadden we allemaal een popsickel gekocht. Heerlijk verkoelend. Zat nog in plastic en al, dus durfde ik wel te eten. Heb achteraf ook nergens last van gehad dus.
Bij de tempel vroegen de kinderen eerst aan Eddy, dat meisje die les gaf dus, of ze “I picture you” mochten. Ik snapte het eerst niet, maar ze wilden dus gewoon het fototoestel van haar om foto’s te maken. Dat schijnen ze echt geweldig te vinden. Een ander meisje wilde graag die van mij, maar ze had enorme plakhanden van het ijsje, dus ze moest van mij eerst haar handen even afspoelen met water. Dit wilde ze instantie niet, dus zei ik “No picture then”. Uiteindelijk deed ze het dan toch maar, en toen ze het fototoestel alleen al zeg begonnen haar oogjes te glimmen. Geweldig om te zien. Toen ze hem in handen kreeg, begon ze een beetje te lachen als een nutty professor, mwahahaha. Wel erg leuk! Er zijn ook echt leuke foto’s uitgekomen van de kinderen in bomen enz. lijkt wel of die kinderen beter zijn in fotograferen dan mij, want ze waren bijna allemaal scherp en die van mij niet altijd. Wazig hè?!
Toen het leek alsof het zou gaan regenen zijn we teruggelopen naar de Yayasan. Er was wel ook even een donderslag, maar daar bleef het gelukkig bij. Gelukkig geen grote buien, want we moesten nog met de scooter terug naar Ubud en is toch wel een stukje rijden. Daarna kregen de kinderen iets te eten. Een soort soep met noodles en bonen. Het rook erg lekker, en we mochten ook wel iets, maar ik vind dat het voor degene moet zijn die het nodig hebben.
Daarna zijn we terug naar Ubud gereden. We hebben echt weer verschrikkelijk omgereden (per ongeluk), maar we hadden alle tijd en zo zie je weer es wat.
Daarna lekker nog wat internetten en skypen met mijn mama. Erg nice!
Daarna toch ook weer eten (Ja mam, moet toch gebeuren). Hadden alleen ontbeten, dus dan mag je wel rond 21 uur gaan dineren hè. Hadden weer een erg leuk restaurantje gevonden en heerlijk gegeten.
Daarna nog ff wat gezeten op mijn verandaatje en toen lekker naar bed. Nog even gelezen en slapen. Het was toch wel een vermoeiende dag. De kinderen zijn geweldig, maar wel vermoeiend. Het was een geslaagde eerste dag en ben benieuwd wat de rest gaat brengen.

Tot schrijvens!!!

Groetjes, Kristi