Dag 8 en 9

Hey allemaal!!!


Sorry dat er gister geen verslagje meer kwam, maar het was laat geworden, dus doe ik het vandaag.
Gister voordat we naar de yayasan vertrokken, hebben we onze was bij een laudry-service om de hoek gebracht. De mensen van Teba House zeiden dat deze goed was, dus waarom dan een andere zoeken. Ik had mijn strings en sokken wel in een waszakje gedaan en stiekem een colour catcher doekje erbij. Zo kon er niets fout gaan ;). Ze tellen dan ook alle kledingstukken en je krijgt een bonnetje mee.
Daarna bij de yayasan gewerkt met Yanti, het Duitse meisje. Zij had groep C, de al wat oudere kinderen, ongeveer van 10 tot 12 jaar. Deze groep kan al een stuk beter Engels ook. Ik moest me dan ook voorstellen (voor de klas) en wat over mezelf vertellen. Daar voelde ik me toch wel ongemakkelijk bij. Niet zo zeer het vertellen, want Engels kan ik wel goed, maar het voor de klas staan, vreselijk! Echt niets voor mij, mja. Daarna mochten de kinderen nog vragen stellen en stelden ze 1 voor 1 zichzelf ook voor. Die namen heb ik toch nog niet echt onthouden, maar er zijn ook veel dezelfde namen of lijken op elkaar. Ik weet ook waarom. Het is namelijk zo dat 90 procent van de Balinezen behoord tot de ‘sudra’ (boeren). Deze ‘nummeren’ hun kinderen: de eerstgeborene heet altijd Wayan of Putu, de tweede Made of Kadek, de derde Nyoman of Komang en de vierde Ketut. Bij het vijfde kind beginnen ze van voor af aan. Ter onderscheiding komt er bij mannen dan I en bij vrouwen Ni voor de naam. Dus je kunt mijn onvermogen misschien begrijpen. Sommige weet ik wel al, maar sommige ook niet. Maar dat is niet erg, ik ben hier nog wel een tijdje, dus dat komt wel goed.
Na het voorstellen gaf Yanti grammarles. Dat viel even tegen, want ik was hier vroeger op St. Jan wel goed in, maar ik was er een beetje uit. Eenmaal bezig ging het wel, mja.
Nadat hun spanningsboog (en die van mij) op was, gingen we nog even naar buiten. Dit vinden eigenlijk alle kinderen wel leuk. Dat komt natuurlijk ook omdat ze al de hele morgen op school hebben gezeten en dan ook nog eens les bij ons krijgen. Ik vind het knap hoor, petje af. Ik zou dat echt niet willen. Deze kinderen zijn anders, die willen graag leren. Ze schrijven echt alles op.
Na de les vertelde Yanti dat zij en Michelle en nog een paar samen zouden gaan eten omdat er 2 meisjes die ook bij de yayasan hadden gewerkt, vandaag naar huis gingen. Als afscheid dus een diner. Ze vroeg of we mee gingen, terwijl we die meisjes niet eens kenden. Dat leek ons wel gezellig en Michelle zou sowieso ook nog 2 meiden meenemen die bij haar op bezoek waren.
Thuis gekomen ging Joerie op de laptop (de mijne, want die van hem is dus kapot) en ik ging douchen. Ging opeens het fucking licht uit. Ik schrok me kapot. Het was gelukkig nog niet helemaal donker, er kwam nog wat licht door het raam, maar het was wel raar. In het donker afdrogen en omkleden, maar Joeries kamer had wel nog stroom. Blijkt die net op een ander circuit te zitten. Ik heb gelukkig een zaklamp bij me, dus omkleden ging prima. Later hoorde ik dus dat ze hier op Bali dus nooit genoeg grondstoffen hebben voor het hele jaar, dus op het einde van het jaar zetten ze gewoon op een aantal plaatsen de stroom uit voor een paar uur, wel aangekondigd, mja moi wist het nog niet.
Daarna nog lekker wat gelezen totdat het tijd was om (jawel) te gaan eten met die groep. Het was een erg leuk tentje en we waren ongeveer met zijn 10-en. Erg gezellig! Daarna zijn we nog ergens wat gaan drinken, maar Joerie en ik moesten al vroeg op, dus rond 00.30 uur zijn we toch maar es gegaan.
Vandaag was het vroeg opstaan. We moesten namelijk al om 10 uur bij de yayasan zijn. We hebben namelijk afgesproken dat we van maandag tot en met vrijdag elke middag werken en op woensdag ook de ochtend. Dus om half 9 opstaan. Maar Joerie was deze keer es niet zo vroeg op. Tot nu toe was hij ’s morgens altijd als eerste op, maar nu niet. Hij wilde ook nog even wat dingen doen op de laptop, dus de tijd ging vrij snel om. Ketut (jongen die hier bij Teba House keihard werkt) maakte ons ontbijt en we werden echt verwend. Andere mensen hier kregen gewoon omelet, maar wij kregen gewoon nasi goreng op de vroege ochtend. Echt heel lief en ook super lekker! We moesten alleen snel eten, anders kwamen we te laat.
Bij de yayasan aangekomen dachten we dat we met iemand die eergister was begonnen met werken zouden samenwerken, want we hadden nog geen ervaring met de ochtend, maar zij was er dus nog niet. Op de ochtenden werk je namelijk met de gehandicapte kinderen van de yayasan. Dit zijn 3 jongens met downsyndroom. Ze kunnen eigenlijk geen Engels, dus het gaat vooral met gebarentaal en bali-woorden (uit mijn boekje van de Makro, thanx mam). Het woord dat ik daar wel meteen vanaf de eerste dag kende is Bagus (klemtoon op het eind, u spreek je uit als oe), goed. Dat is natuurlijk fijn als de kinderen iets goed doen.
Deze ochtend waren ze dus maar met zijn 2-en, geen idee waar de derde was. Maar we moesten dus ook zelf iets verzinnen om te doen. Dus dat werd tekenen. Eenmaal in et klaslokaal bedacht ik dat het misschien leuk was om een gezicht te tekenen en dat van alle aspecten (ogen, oren etc.) de Indonesische benaming ervan erbij schrijven. Er kwamen nog een paar kinderen bij, die het blijkbaar wel gezellig en leuk vonden. Ze schenen dit gezicht teken ook wel leuk te vinden, en schreven ook alle namen erbij. Daarna schreven we op het bord ook de Engelse woorden erbij, zodat ze dit ook zouden leren. Zelfs de downboys schreven het keurig over (of natekenen). Ik had gelukkig dat boekje bij me, waarin ik de woorden kon opzoeken. Na kwartier kwam ook dat meisje waarmee we zouden samenwerken. Toen het tekenen klaar was zijn we nog even naar de tempel gegaan, waar ze kunnen spelen. Daar had ik de kinderen winegums laten proeven. Dit vonden ze blijkbaar wel lekker, want ze bleven terugkomen. Maar niet te veel gegeven, want ik weet als de beste hoe misselijk je daarvan kan worden ;). Het andere meisje, ook Nederlands overigens, had 2 belleblazen bij zich voor de downboys. Dat vonden ze echt super. Was ook erg leuk om te zien en ze deden het ook meteen goed. Gelukkig geen zeepsop monden, hihi.
Toen onze les om was, moesten we nog vrij lang wachten op de volgende. We kregen wel heerlijk lunch van de yayasan. Maar wel weer veel en warm (met rijst ofcourse), en het was pas 12 uur, 2,5 uur na het ontbijt, dus ik kreeg het niet helemaal op.
Daarna zijn we aan het einde van de weg iets gaan drinken. Dit is een klein cafeetje van (ik geloof) de schoonzus van Ketut (de manager van de yayasan). Daar even gezeten en wat gedronken en met een local gepraat over van alles. Was wel leuk. Uitzicht was prachtig, op een rijstveld. Heerlijk plekje om even bij te tanken.
Daarna de dramales van Yanti en Michelle bijgewoond. Zij zijn dus al een tijdje bezig met een toneelstuk met de kinderen, sleeping beauty. Erg leuk om te zien, maar wel erg vermoeiend. Deze kinderen treden niet graag op de voorgrond, dus acteren doen ze liever niet te opvallend. Na twee keer oefenen was ook deze boog op, dus maar weer wandelen. Midden door een rijstveld, niets voor mij. Smal weggetje en aflopend aan beide kanten. Gelukkig niet gevallen :p.
Thuisgekomen nog met de buurvrouw gekletst, die blijkbaar ook Nederlands is. Zat pas een paar dagen naast me, en had ik nog niet mee gepraat. Toen begon het toch te regenen en onweren. Echt heel hard. Nu viel dus de stroom bij Joerie uit :P.
Joerie zou gaan sporten met iemand dus ik bleef lekker achter met mijn laptopje en heb met een aantal mensen gechat. Was ook ff leuk!
Om 21 uur gaat hier altijd de internet uit, en Joerie ging ook met dat meisje eten, dus om 21 uur ging ik maar in mijn uppie eten. Vond ik helemaal niet erg hoor! Toch ff kijken, maar de buurvrouw had ook al gegeten. Toen kwam ik langs de kamer van Ketut en Kadek (de jongens die hier werken), en die wilden wel meegaan. Helaas mogen ze van hun baas niet beide tegelijk weg, dus Ketut ging mee. Om de hoek wist ik dat een klein restaurantje lag, die super goedkoop is en heel lekker moet zijn, dus daar gingen we heen. Was erg gezellig met Ketut. Is sowieso een erg aardige jongen. Kan ik goed mee overweg. Is ook erg grappig en kan goed Engels. Het eten was heerlijk! Echt local, nasi met ayam kecap, rijst met kip gewokt in ketjap. Echt heerlijk, terwijl je als je er langs zou lopen niet echt snel naar binnen zou gaan. Die mensen van daar en Ketut spraken natuurlijk balinees, dus ik kon het niet altijd volgen. Wel grappig als opeens wat Engels erdoor komt, als beautiful en naar mij kijkend door de kok, hihi. Wel grappig. Kadek had blijkbaar naar Ketut gesmst, of wij hem wat te eten wilden meenemen, en dat vond ik prima. Dus dat deden we. Het was echt super goedkoop. Ik was voor 3 maaltijden, en 2 juices, 50.000 roepia kwijt, met tip. Dit komt neer op ongeveer 3,50 euro. Belachelijk, of niet?! Maar heerlijk eten. Moeten we echt vaker gaan als we niet te ver willen en goedkoop en local willen eten.
Nu lig ik lekker op bedje, dit te typen, ga ik nog even lezen en lekker slapen. Ben echt moe.
Weltrusten!

Tot schrijvens!

Dikke kus, Kristi